............و آنگاه آفتابگردانی از گوشه ای طلوع کرد و  به میان  همه  کارهای ما سرک کشید.

 و ما هیچ ندانستیم آمدنش از کدامین سو بود

 و می دیدیمش که هر روز از سحرگاهان یک جا می نشیند  ، و بالا آمدن خورشید را نظاره می کند و تا شامگاهان همچنان روی بر

 او نگاه می دارد و با او می گردد.

آنگاه دانستیم که چرا به او می گویند "آفتاب گردان"!!!!!!

و از آنجایی که خورشید در اسطوره ها نماد"حقیقت " بود، آفتاب گردان را نکو داشتیم و خواستیم تا با ما بماند و نشان ما باشد نه به آن نشان

 که خود را حقیقت بپنداریم و نه حتی به آن توهم که روی خود را به سوی حقیقت بدانیم بلکه تنها به نشان آرزویی که در سویدای

 قلبمان

 روییدن گرفته بود که :"ای کاش می توانستیم آن گونه باشیم"

واگر غیر از این بود ، او هرگز نمی پذیرفت!

پ.ن: چون توش پر از کلمات آفتاب و آفتابگردون بود دوسش داشتم........