اندیشه مکن مه شانه هایت سنگین شود

اندیشه مکن که از کشیدن بار دیگران ناتوانی

در شگفت می مانی از نیروی خویش

در شگفت می مانی از نیروی خویش

به شگفت می مانی که به رغم ضعف خویش

چه مایه توانایی!

خواهم آمد و پیامی خواهم آورد

در رگ ها نور خواهم ریخت

و صدا خواهم زد ، ای سبدهاتان پر خواب، سیب خواهم آورد،

سیب سرخ خورشید

خواهم آمد، گل یاسی به گدا خواهم داد ...

دوره گردی خواهم شد،کوچه ها را خواهم گشت

جار خواهم زد:آی شبنم شبنم شبنم

...رهزنان را خواهم گفت:کاروانی آمد،بارش لبخند

...خواهم آمد سر هر دیواری ،میخکی خواهم کاشت

پای هر پنجره ،شعری خواهم خواند

هر کلاغی را،کاجی خواهم داد

آشتی خواهم کرد

آشنا خواهم کرد

راه خواهم رفت

نو خواهم خورد

دوست خواهم داشت