هوا هنوز خنک است

خنک خنک خنک....

و من از خودم بی خود شده ام

به یاد دوران کودکی

به یاد بالا و پایین پریدن های با ذوق و شوق

به یاد کشیدن دست پدر برای تاب خوردن

به یاد انتظار های بیش از حد در صف سرسره های مارپیچی

به یاد دعواهای بچه گانه سر نوبت صف که اول کیست و آخر کجاست؟

به یاد این که کی دوباره می رویم پارک و شمارش های معکوس بچگانه

به یاد دوست هایمان که دوستیمان با  جمله ی معروف "اسم من.....است و اسم تو چیست؟" آغاز می شد

به یاد برق افتادن چشمانمان هنگام دیدن وسایل بازی پارک

به یاد زمین افتادن هایی که هیچ اتفاقی برایمان نمی افتاد

و همه برایمان نگران می شدند

و ما برای نگرانی شان نگران تر بودیم

این قانون زندگی است

یادش بخیر

چه دورانی بود آن زمان

پ.ن:امروز که دوباره به پارک دوران کودکی ام رفتم یاد آن موقع ها افتادم

پ.ن:شما اگه خاطره ای از پارک دوران کودکی تون دارید بگین.

خوشحال میشم.

ساحل ها ساحلی ندارند

    آب نه خیس است نه خشک

       موج هایی که می چرخند گرد سنگ هایی نه کوچک و نه بزرگ درکی از صدای خود ندارند و نه مفردند و نه جمع

و این همه چیز زیر آسمانی که طبیعتا آسمان نیست و در آن آفتاب غروب نکرده غروب می کند و پنهان شده پنهان می شود پشت ابری که

 نداسته آمده

باد بی هیچ دلیلی جز وزیدن ابر را پراکنده می کند

یک پانیه می گذرد

        دو ثانیه

                سه ثانیه

اما این ثانیه ها تنها برای ما می گذرد و ما مثل پیکی با پیغام مهم

واین فقط تشبیه ماست

اما پیغامش برای انسان نیست

*خورشید باش که اگر خواستی برکسی نتابی نتوانی*

پ.ن:عید همه شما مبارک . التماس دعا